Mediaten is een prachtig vak. Maar ik hoor wel erg vaak misverstanden over mediation. Sommigen zeggen 'oh dan ben je zoiets als een rijdende rechter' of ' dat zweverige gedoe'. Alsof ik met een toverstaf en kruidenmix-stellage in een grot werk. Nou, een rechter ben ik gelukkig niet. Ik ben een conflictbemiddelaar en neem geen beslissingen voor anderen. Ik zorg er juist voor dat mensen die een conflict hebben een oplossing kunnen vinden of een beslissing kunnen nemen. Dus, hád ik maar die toverstaf! Ik heb geen hamer in mijn beroep en dat is ook niet nodig. Die gebruik ik thuis, omdat ik niet kan boren. Dus hamer ik schroeven in de muur. Ik denk wel dat de hamerende rechters blij met mij zijn, want ik kan voorkomen dat 'partijen' naar de rechter hoeven te gaan. Mijn puberkinderen doen altijd wat lacherig over hun mediatende moeder, die kennen natuurlijk alleen nog maar de ouderwetse zwart-witte uitvoering van een conflict; Slaan of schelden. Bij de mediator zitten, dus bij mij, is best hard werken. Het is communiceren, nadenken, luisteren, relativeren en vertellen. Kan eng zijn, want met de billen bloot is niet makkelijk. Maar de blote billen dienen wel een doel en dat is een oplossing. Voor mediation moet je dus wel wat lef hebben. Maar het voorkomt dure advocaten en vervelende recht-zaak-situaties. En bij mij is het echt niet eng. Want de hamer blijft thuis.
