Je moet je werk niet mee naar huis nemen....Nee, je moet je werk echt niet mee naar huis nemen. Bij mij aan de eettafel gaat het werk gewoon door. 2 keiharde pubers die allebei een ego hebben waar Japan 6 keer inpast. En behalve het ego hebben ze het Italiaanse temperament van mijn vader in hun DNA zitten. Snoeiharde beledigingen vliegen over de plastic borden. (Ook bij mij gaat de afwasmachine wel eens kapot. En afwasmachine-man kan overmorgen pas komen). Ik laat ze altijd eerst maar even beledigen en schelden. Soms krimp ik in elkaar van de botte, harde manier waarop deze 2 met elkaar om durven gaan. Het recht van de sterkste, wie heeft de dikste huid en wie durft zo ver te gaan dat de ander opspringt en het bord spaghetti in het gezicht van de ander gooit, of, nog erger, tegen mijn behang. Alsof
een scene van 'The Lion King' zich afspeelt in mijn huis. De ruziemediator, ik dus, laat het meestal niet zover komen. Na het schelden en voor het gooien, haal ik mijn toolbox met interventietechnieken tevoorschijn. Met rustige stem (daar worden ze nog bozer om) en een geduldige blik (ze vliegen bijna tegen het plafond) begin ik vragen te stellen. Circulaire vragen vinden ze het ergst. Dan vraag ik hen iets over de ander. Klaar is Kees, ze rennen gebroederlijk, hand in hand de kamer uit. Eet smakelijk en vooral rustig!