Werkgeluk is het nieuwe ding. Organisaties en bedrijven zetten in op werkgeluk. De uitstroom van medewerkers is bij sommige bedrijven zo groot dat er eens goed gekeken wordt naar de reden waarom en om de medewerkers binnen te houden. De meeste mensen werken om geld te verdienen. Ik ook. Ik heb geen erfenis in het vooruitzicht, ik heb geen spaarrekening van het Rockefeller-formaat. Werken voor je inkomen is natuurlijk heel normaal. Werken is ook leuk; voor je ontwikkeling, voor je doelen - wat-die-ook-mogen-zijn en omdat werken voldoening geeft. Toch? Met tegenzin naar het werk gaan is niemand vreemd. De sleur, het gezeur, de werklast, de irritante collega's, de veeleisende baas die hoog in een toren zit en geen idee heeft van hoe jij je nou eigenlijk iedere dag in het zweet werkt om aan alles te voldoen. Ooit was werken leuk, in het begin, toen je nog wat leerde, toen je nog kon scoren, toen je nog applaus kreeg. Werkgeluk; je doet iets waar je in gelooft, wat past bij jouw persoonlijke waarden, ruimte om jouw eigen agenda te bepalen en ruimte voor je eigen ontwikkeling. Met teleurstelling om kunnen gaan, dus veerkrachtig zijn of worden. Sociaal gedrag op de werkvloer, vriendelijkheid, respect, luisteren, compassie hebben, interesse. Inderdaad #doeslief Focus; niet afdwalen tijdens je werkt, niet piekeren. Al deze dingen klinken zo logisch en normaal en toch is er een hele studie bedacht om werkgeluk terug te brengen. Ergens onderweg zijn we het vergeten, we zijn als niet te stoppen cyberpoppetjes doorgedenderd. En er is lef voor nodig om na te denken over je baan, hoe je het anders kan doen, aangeven dat je het anders wilt, vinden dat je ertoe doet. Werkgeluk bestaat echt, we hebben het allemaal gehad. En nu moet het terugkomen. Van de bazen, van de managers, en van jezelf.